Alone
The sun's rays fell upon my porcelain skin and dazzled like a precious ruby in my eyes. I had to bent my neck down because the flash almost gouged my eyes out. Humakbang ako palabas ng mansyon, pasan ang lightweight travel bag sa likod.
"Magandang umaga po." Mang Diego slid the door of the Chevrolet. 'Yon kasi ang maghahatid sa 'kin papuntang church kung saan kami magkikita-kita. Mula roon, isang private bus ang maghahatid sa 'min patungong Batangas, courtesy ng kaibigan nina Evan. I forgot the name.
"Good morning." I smiled before hopping inside.
According to Evan, the call time was 8 am sharp. 7:56 na pero narito pa rin ako. Sabi kasi niya, tatawagan niya na lang ako kapag malapit nang umalis. Marami pa raw kasi silang nire-repack, ayaw naman niyang maghintay pa ako. I haven't yet received anything from him. Kahit tawag o text. Pero dahil malapit nang mag alas otso, nagkusa na akong umalis.
I was glad that Mom and Kuya agreed. Actually, si Kuya lang naman ang problema ko. Siya lang naman ang green light sa mga desisyon ni Mommy. Lalo na kung patungkol sa 'min ni Bailey. Sinadya ko talaga na unang magpaalam kay Kuya kagabi. If he would agree, wala nang magagawa si Mommy.
"Blaire!" Sinalubong kaagad ako ni Evan, pagkababa pa lang ng sasakyan.
I walked closer to them. Kagagaling lang nila sa loob ng church. He's with Jehoram and the other guy. Lumihis ang lalaki upang kausapin ang isang madre. I halted, sa tapat ni Jehoram at Evan.
"Buti pinayagan ka."
I nodded. "Si Kuya lang naman ang mahigpit. Good thing he's busy. Mommy won't mind."
Nahagip ng mga mata ko ang pasimpleng pagbulong ni Jehoram kay Evan. Evan just nodded at him. He didn't throw even a quick glance nang lampasan niya kami. Bumaling ako kay Evan. He was looking at his wrist watch, tapos ay tipid na ngumiti sa 'kin.
"Past 8 na pala. Alis na tayo?"
Tumango ako at pumantay sa paglalakad niya. Evan was quite taller than me, mas mababa ng ilang pulgada kay Jehoram. He's got a well-built curves and toned muscles, but wasn't as defined as his friend's. Hindi ko maipagkakailang mas na-i-insecure ako kapag si Jehoram ang kasabay kong maglakad. Nakakapanliit kasi siya. And I hate it when someone's towering over me. Ang lalaking 'yon, sobra-sobra.
"Akala ko nga iniwan niyo na 'ko."
He chuckled. "You're just on time. Pinatawag kasi ako sa office ni Father Roland. May mga binilin lang. 'Di kasi siya makakasama."
Napatigil ako. Pati tuloy siya, napahinto dahil sa pagtataka. I couldn't help but worry. Hindi makakasama si Father Roland? How about Thaliya? Ang sabi niya, thanks giving daw itong naisipan nilang gawin. Bukod sa gusto nilang pasiyahin ang mga bata, gusto ring personal na magpasalamat ni Father sa donor. Kung wala siya, ibig sabihin, p'wedeng wala rin sa Thaliya?
That couldn't be!
"Bakit naman daw? Pa'no si Thaliya?"
He nodded. "She's already informed. May emergency kasi si Father Roland. And we're not sure kung makakapunta pa si Miss Thaliya. She just landed in Manila this morning, galing daw sa Palawan. Baka busy sa fund raising niya."
Ngumuso ako. Kung gano'n, magsasayang lang pala ako ng oras?
"Evan!"
Napalingon kami sa lalaking kasama nila kanina. If I wasn't mistaken, siya ang tinutukoy na kaibigan ni Evan- iyong may-ari ng private bus. Hindi ko lang talaga maalala kung anong pangalan niya. He beckoned us to come towards them, mukha pang nauubusan ng pasensya. Evan laughed in a hush tone and wagged his head.
"Bilisan na natin. Bago pa maging dragon si Miguel."
We quickened our pace, sa takot na mapigtis ang pasensya noong Miguel. I was holding the strap of my bag habang si Evan naman, may hawak na tatlong magkakapatong na karton ng Zest-O. I guess those were for the orphans. I wasn't really fond of children. Si Annie lang ang bukod tanging bata na malapit sa 'kin. If it wasn't for Thaliya, hindi ko naman ipagsisiksikan ang sarili ko sa trip na 'to. I just really hope that my effort won't go to waste.
Most of men were outside and they were all busy lifting huge boxes to the vehicle. Ang mga babae naman, kanina pa nasa loob, nagkuk'wentuhan. I could even hear Christine's scream. Masyadong matining. Halatang malapit na talaga ang loob niya sa mga taong kasama.
Bumaba ng bus si Jehoram, nakakunot ang noo sa amin. Kinuha niya ang nakasampay na face towel sa balikat at pinunasan ang noo.
"Evan." Muli niyang sinampay ang towel sa balikat. "Marami kayong gagawin ni Miguel?"
"Medyo. Lalo na mamaya. Pagod-pagod talaga."
"'E 'di dapat, sa kaniya ka lang dumikit?"
Nagtama ang mga mata namin, sabay na ngumiwi sa isa't isa.
A paunchy man standing on the bus steps called Evan's name. Inutusan niya itong iabot ang nasa malapit na box. Walang pasubali namang tinugon 'yon ni Evan at yumuko, lukot ang mukha habang binubuhat ang mabigat na karton.
"Mamaya. Tutulungan ko siya sa orphanage," sagot nito kay Jehoram habang hirap na ini-aabot ang karton sa lalaki.
"Pero sa inyo naka-assign 'yung event. 'Di ba dapat pinag-uusapan niyo na 'yung mga gagawin ngayon pa lang?"
"Mamaya-"
"Bakit mamaya pa?"
Jehoram was giving him dirty looks. He drew down his brows in a sullen. Matapos i-abot ang box, nagpagpag ng kamay si Evan. Nakakapagod ang ginagawa nila. Hindi pa man kami nakakaalis, sobrang exhausted na sila. Tapos 'pag dating sa Batangas, may event pa silang i-oorganize. Nakaka-stress!
"Sasamahan ko muna si Blaire. I have to entertain her. Ako ang nag-invite sa kaniya, 'di ba?"
Jehoram pulled a face. "Ako na ang bahala."
Evan smiled, wagging his head. "Hindi na, ako na. Ako nag-invite 'e. Responsibilidad ko siya." Nanlaki ang mga mata ni Jehoram. Nagulat ako nang bigla niyang suntukin sa braso si Evan. "Aray! Bakit ba?"
"Anong responsibilidad?!"
"Oh bakit ganiyan ka magreact? Tama naman ah! Ako nagpasama sa kaniya. Kaya tama lang na ako rin ang magbantay sa kaniya."
"Anong magbantay? Ano 'yan, baby? Malaki na 'yan! Kaya niya na sarili niya! Sumama ka na kay Miguel."
I mimicked the expression of an angry clown. Ang harsh talagang magsalita ng lalaking 'to! Ano bang akala niya, nagpapabigat ako? Mukha niya! Kaya ko ang sarili ko! Kung 'di lang rin naman dahil sa personal agenda ko, hindi ako sasama rito!
Evan shrinked his eyes. "Yung totoo? Concern ka ba talaga sa event o-"
"Mas concern ako sa 'yo kasi nandidilim talaga paningin ko!"
Humalakhak siya, tinapik ang balikat ni Jehoram. "Chill! Sabi ko nga 'e. Blaire!" Tumango siya sa 'kin. "Kay Jehoram ka lang sasama, ha? Siya raw bahala sa 'yo." Kumindat pa siya sa kaibigan.
There were still a ghost of smile on his lips nang iwan niya kami at sumampa sa bus. He even had the balls to whistle, huling beses na sinulyapan ang kaibigan, nang-aasar ang mga tingin.
Dala ang kulubot sa noo, tinapunan ako ng tingin ni Jehoram. Kung makatingin, akala mo, ang laki ng kasalanan ko sa kaniya! Samantalang siya 'tong hindi nagpakita ng ilaw araw, tapos manggugulat sa Sagada! The nerve of this man!
"Wala akong sinabi na ako bahala sa 'yo. Malaki ka na."
Nanlaki pa ang mga mata ko nang hablutin niya ang travel bag ko. Siya ang nagpasok no'n sa loob ng bus, iniwan ako. See!
Nang pumasok ako sa loob, mga hindi pamilyar na mukha ang bumungad sa 'kin. Bigla silang natahamik. If my calculation was right, the number of people inside won't be greater than twenty. And they were eyeing me from head to toe. Hindi ako kumportable. Malamang, iniisip nila kung bakit ako nandito. Wala bang nagsabi sa kanila?
Bigla akong tinablan ng hiya.
Right. Sobrang taas naman ng tingin ko sa sarili ko para isiping big deal ang pagsama ko. I was just an outsider, walang role. I wasn't as prominent as Thaliya para pag-usapan. Iyong tipong kapag sinabi kong sasama ako sa kanila, lilipad na pawang may pakpak ang balita.
"'Wag mo diyan ilagay 'yung gamit ko. Bigla akong nauuhaw sa b'yahe," tinuon ko na lamang kay Jehoram ang atensyon ko.
He was placing my bag sa baggage carrier, sinisigurong nasa tamang posisyon ito at hindi malalaglag. Nilingon niya ang mga kasama. He probably noticed that they all went silent and I was uneasy kaya bumuntong-hininga siya. Sinakyan ang ginawa kong pagda-divert sa atensyon.
"Mas kumportable ka kapag nandito 'to. Masikip 'yung space diyan sa baba."
"Bigla nga 'kong nauuhaw. Nand'yan 'yung tumbler ko-"
"Gisingin mo na lang ako kapag may kailangan ka," malamig niyang sabi.
He was poker-faced as he sat down, leaving me standing in front of him. Pum'westo siya sa tabi ng isle at nireserba para sa 'kin ang space sa tabi ng bintana. I breathed and sat beside him. Palagi na lang akong talo sa argumento naming dalawa. I gritted my teeth. Balang araw, mapapatikom ko rin ang bibig nitong si Gustavo.
Nang makaupo, ramdam ko pa rin ang mga pares ng mata na nakatuon sa direksyon namin. Their potent stares and unwelcome expressions were stifling me, rendering me breathless. I had always been meticulous about my actions, takot na ma-misinterpret at mahusgahan. Sa mga ganitong pagkakataon, pakiramdam ko, ayaw sa 'kin ng mga tao sa paligid ko. I didn't know where in the universe the thought was coming from. Kahit pa wala naman silang ginagawa, pakiramdam ko, galit sila sa 'kin. Overthinking? Hindi ko alam. Nasanay na lang ako na palaging kinukulong ng mga demonyo sa utak ko at mabuhay sa mga salitang sinasabi nila.
Si Miguel ang huling pumasok sa bus. Napahinto siya nang madaanan kami. Jehoram was looking at him, may sinasabi ang mga mata. Marahil ay matalik na magkaibigan, mabilis silang nagkaintindihan. Tumango si Miguel at nilingon ang mga kasama. Pumikit naman si Jehoram, relieved. Napailing ako. The power of mental telepathy.
Miguel requested for a prayer. Nawala sa 'min ang atensyon ng mga tao sa loob ng bus. I just bowed my head down while uttering my prayer inside my head. Tahimik kong pinagdasal na sana, maging maganda ang outcome ng pagpunta ko sa Batangas. Sana, makausap ko na si Thaliya. At sana rin, wala akong pagsisihan matapos no'n. I was so sick of all the could have beens and should nots.
"24 hours and 30 minutes..." Jehoram's eyes were still closed, katatapos lang mag-sign of the cross.
Miguel was briefing them about the sequence of events at kung ano ang mga hindi dapat kalimutan. Nasa harap siya, nakatayo at may hawak na mikropono. Nasa kan'ya ang mga mata at tainga ng lahat, pero itong kay Jehoram, hindi ko alam kung saan napapadpad.
"8:30 na ngayon. We'll leave Batangas tomorrow at 9 am, pronto. May 24 hours and 30 minutes pa tayo. P'wede bang..." Dilat na ang mga mata niya nang lumingon ako. He was looking at me, tila antok ang mga mata. "P'wede bang sa mga sandaling 'yon, kalimutan muna natin kung anong iniwan natin sa Maynila?"
I stared at him for a moment, nakaparte ang mga labi. He equalled my stares. Ang mga mata niya, gano'n pa rin. Nangungusap. Or was it just me? Hindi ko alam na marunong na rin pala ako ng mental telepathy. I could even feel my heart... clenching. Bakit? Hindi ko rin alam.
When I was hurt, it was very easy for me to know the reason why. When my mind was entangled, I could always find ways to unravel it. And when I was lost in the dark, I was always equipped with light source to weep on the poorly lit pathway. Pero ngayon... hindi ko alam kung anong nangyari. 'Pag dating sa taong 'to, para akong pusa na palaging naliligaw. Isang paro-paro na walang tahanan. Isang gamo-gamo na pinagkaitan ng liwanag. Hindi ko maintindihan ang sarili ko kapag siya ang kasama ko. Para akong nakakulong sa ibang katawan. Sa ibang katauhan. Dahil maging ang sariling nararamdaman... hindi ko mapangalanan.
I smiled at him, na-hypnotized siguro ang ulo para tumango. A genuine smile slowly crawled on his face. Mahina siyang tumawa. My heart bounced when he disheveled my hair... tulad ng ginagawa niya noon.
Hindi ko alam kung kailan nag-umpisa ang pagngiting 'yon. Basta ang alam ko... sobrang gaan ng pakiramdam ko.
Sweet little moment, maybe I should include this as one.
"Naku! Mabuti na lang, nakarating kayo!"
We were welcomed by an elderly woman who was wearing a medieval tunic covered by a cowl and a scapular, with a piece of cloth wrapped over her head. Isang madre. Enthusiasm was evident in her voice. Agad siyang nilapitan nina Miguel.
"Malakas daw kasi ang ulan sa Maynila. Akala ng mga bata, hindi na kayo makakarating."
Nasa gilid lamang ako ng bus, pinapanood ang pagkakagulo ng mga kasama. Sandali akong iniwan ni Jehoram para tumulong sa pagbababa ng mga gamit. Girls were also busy doing their thing. Kinukulit nila si Daisy na magpapicture. She was awfully reluctant. Namumula ang mukha habang pilit na tinatago ang sarili sa hawak na folder.
"Ate Blaire!"
Napalingon ako kay Christine. Kanina pa siya nasa gilid. I could see her putting colors on her face from time to time. Kung hindi cellphone ang hawak, pressed powder at liptint ang kinakalikot.
"You're also here! Si Kuya Ram ba ang nag-invite sa 'yo?" Malawak ang ngisi niya.
She stood closer to me with her wobbly knees. Mabato kasi ang lupa at medyo may kataasan ang heels ng booties niya. Daisy and her were completely opposite. Hindi lang sa appearance kung 'di maging sa personality. Kung ano kasing tahimik ng ate niya, gano'n namang kataas ng energy niya. Parang palaging naka-full tank.
I shook my head. "Si Evan."
"Really? Akala ko si Kuya Ram! Siya kasi nag-invite sa 'kin 'e. Pinuntahan niya kami no'ng isang araw sa bahay."
I made a face. Hindi ko rin maintindihan ang Jehoram na 'yon. Gusto niya lang palang iinvite si Christine, pumunta pa talaga siya sa bahay nila? Nand'yan naman si Daisy! Hindi ba p'wedeng siya ang magsabi sa kapatid niya? Talagang kailangan pa silang dayuhin ni Jehoram? Ang OA!
"Halina kayo! Kanina pa kayo hinihintay ng mga bata!"
Maiingay na tilian ang sumalubong sa 'min sa loob ng bulwagan. The children were so thrilled to see new faces! Ang iba, tumakbo at humanap ng mayayakap. Mukhang karamihan sa mga church personnel, bago lang din dito. Ang iba naman, halatang noon pa man ay napadpad na, tulad nina Jehoram.
"Ate Jessa ko! Ate Jessa ko!"
I flinched when a little girl in her floral dress hugged my waist. Agad umalon ang dibdib ko.
"Ate!"
Sinubsob niya ang mukha niya sa tagiliran ko, humihikbi. Panic enveloped my chest. I was stunned. Para akong natuod sa kinatatayuan. The girl made a loud and convulsive gasp. Nang makahuma sa gulat, sinubukan kong hawakan ang payat niyang braso at bahagyang ilayo. But when I did, she just cried louder!
"Ate Jessa!" Hinigpitan niya ang kapit sa baywang ko.
"Hush... calm down. Hindi ako si Ate Jessa-"
"Ate Jessa ko!" She howled, mas naiyak nang narinig ang sinabi ko. "Ate Jessa ko! Ikaw si Ate Jessa ko!"
She kept on murmuring incoherent sentences under her breath. Hindi ko alam kung anong gagawin ko. My whole system was freaking out! The kid was crying real hard and she was starting to cause a commotion! Lalo akong kinabahan nang makitang nahihirapan na siyang huminga. I patted her back, trying to pacify her. Pero mas umingay lamang ang iyak niya. Napalingon sa gawi namin ang ibang churchmates ni Jehoram, nanonood, hindi man lang lumalapit! They were just watching me go around the bend dahil sa batang ito. Come on! What do I know in soothing down a wailing child? Hindi ko nga alam kung bakit siya umiiyak!
"Beatrice!"
I was about to kneel down para harapin nang maayos ang bata, kung 'di lang may lumapit sa 'min at hinatak siya palayo. Finally!
"Ate Jessa!"
Daisy wrapped her arms around Beatrice- if I heard her name right. She got down on her knees para lumebel sa bata. Her eyes were filled with so much worry. Nilapat niya ang ulo nito sa balikat niya, hinagod ang likod at hinalikan ang buhok.
"Hush, stop crying, Bea." She tightened her embrace. "Ate Daisy's here..."
Her touch seemed to have a power to calm the crying Beatrice down. Unti-unting humupa ang pag-iyak nito. I was wringing my hand terribly, hindi pa rin maka-recover sa panic. Beatrice was still taking deep breaths, ngunit hindi na kasing lakas ng kanina ang pag-iyak. She relinquished her head from Daisy's shoulder. Mamula-mula ang mga mata nito, tahimik na humihikbi.
"Ate..." She sobbed, agad pinunasan ni Daisy ang mga takas na luha sa mga mata niya. "Bumalik ka?"
Daisy chuckled. "P'wede ba namang hindi? Nagpromise ako sa 'yo, 'di ba? Habang wala pa si Ate Jessa, ako muna ang Ate mo. Nakalimutan mo na ba?" Beatrice idly smiled, ngumiti rin si Daisy at muli siyang niyakap.
"Anong nangyayari?"
Napalingon ako kay Jehoram. Worry was evident in his eyes, too. He seemed alarmed. Halos mabura ang mukha niya sa labis na pagpupunas ng pawis. No one replied to him. Hindi na rin naman siguro kailangan. His face softened when he saw his girlfriend kneeling to the ground. Wala sa sariling sinampay niya ang towel sa balikat, humakbang nang maliit palapit sa nobyang nagpapatahan ng bata.
Patuloy pa rin ang paghaplos ni Daisy sa likod ni Beatrice. She smiled, mumbling sweet words on her hair. "Love na love ka ni Ate Daisy..."
I could see how Jehoram's lips rose unconsciously. He looked amused! Halos kuminang ang mga mata niya sa labis na paghanga. S'yempre, kanino pa ba? 'E 'di sa girlfriend niya! I gulped. He inclined his back to a slight extent, hindi maalis ang ngiti sa labi nang ilapat ang kamay sa likod ni Daisy. His other hand moved to brush the little girl's hair. Nakangisi siya habang may binubulong dito na kung ano. Daisy and him chuckled in synch.
I averted my eyes away from them. I didn't know where all the needles were coming from. Paulit-ulit na tumutusok ang mga 'yon sa dibdib ko. One thing I knew, nakakalason ang mga karayom na iyon. At sa nabubuhol na dila 'ko, wala akong ibang malasahan kung hindi... pait.
The program started and they all went busy. May mga parlor games na inihanda ang mga lalaki para sa mga orphans. Ang mga babae naman, tumulong sa mga madre sa kusina. As much as I wanted to do something and offer a sincere help, hindi ko alam kung paano sila i-a-approach. Ayaw ko namang magmarunong dahil wala rin akong alam sa kusina. I tried to ask Evan kung anong p'wede kong gawin. Kaso ang sabi niya, wala raw. Mag-enjoy lang daw ako dahil 'yon naman ang dahilan kung bakit niya ako sinama rito. To free myself from stress.
I ended up sitting beside Christine. Nasa sulok kami habang patuloy ang pag-iingay ng mga bata. Hindi pa rin kasi tapos ang palaro nina Evan. Let me be frank, sobrang bored na talaga ako. Bilang lang sa daliri ang mga pagkakataon na nagkausap kami ni Christine. She was busy with her phone. Kanina pa siya selfie nang selfie. Tinawag siya kanina sa kusina para magprito ng hotdog, pero ayaw niya. Mukhang nagpunta lang talaga siya rito para takasan ang boredom sa Manila.
Habang tumatagal, nawawalan na 'ko ng pag-asang makausap si Thaliya. Mukhang totoo nga ang sinabi ni Evan. Baka hindi na siya makakapunta. She just landed in Manila kaninang umaga para sa fundraising niya. If I wasn't mistaken, she was aiming to help the families living in the slums of Payatas. Naging issue kasi ang isang dalaga roon na naninira sa kaniya. Instead of arguing tiresomely, mas pinili niyang magpaabot ng tulong hindi lang sa pamilya ng basher kung 'di maging sa buong populasyon. She gained praises in tabloids and other social media forums matapos ang interview.
In short, malabong pumunta pa siya rito.
From Kuya Zur:472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡNqrXJcy6Yo
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡPKprL8AGHw
Saan ka bukas? Iuuwi ka ba ni Jehoram dito o sa church?
Kanina pa text nang text si Kuya. 'Yung iba, iisa lang ang content kaya 'di ko na nire-reply-an. 'Yon nga lang, patuloy pa rin ang pangungulit niya. Sinabi ko naman sa kaniyang safe ako rito sa Batangas. Nag-aalala kasi siya dahil malakas daw ang ulan sa Maynila. He was thinking na baka hindi ligtas ang bum'yahe. Wala naman siyang dapat ipag-alala dahil nakarating na kami bago bumuhos ang ulan. And the downpour was just moderate. Hindi katulad doon na malakas. Nakakapagtaka pa nga dahil maaraw pa nang umalis ako.
From Kuya Zur:472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡcHqBL0BQaB
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ06eSfoDDCw
Hey, reply! I'll bring the Chevro tomorrow with Mang Diego. Babalik kaming Aklan. Isasama ni Mom si Natoy. No one will drive your car to pick you up. Sabihin mo kay Jehoram, ihatid ka rito sa bahay.
Hindi ko napigilang umirap nang mabasa ang message niya. Ano namang kinalaman ni Jehoram? Kaya kong umuwi mag-isa! Nakakaloka talaga 'to si Kuya. Palagi na lang issue sa kaniya ang maghahatid o magsusundo sa pag-uwi ko. Mabilis akong nagtipa ng reply. Mahirap na. Baka bumubulusok na ang ilong no'n sa inis dahil 'di ko siya pinapansin.
To Kuya Zur:472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ9Y1mcGqVvW
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡOYgKAQ5VF2
I don't know, walang nabanggit si Evan. And p'wede ba, hindi si Jehoram ang nagdala sa 'kin dito. It is no one's responsiblity to send me home. Kaya kong umuwi. At bakit kayo aalis? Akala ko ba hindi safe?
Minutes passed at hindi na siya nagreply. Habang naghihintay, naisipan kong magdownload na lang ng virtual game. I picked Piano Tiles- isang music arcade game kung saan ang objective, dapat matamaan ang mga itim na tile at hindi p'wedeng magkamali. 76 percent na rin iyon nang biglang naghiyawan ang mga bata.
Kap'wa kami napabaling ni Christine sa harap. I was knocked sideways. My eyes lingered to the three people in front. Nakaupo si Jehoram sa high chair, tumatawa. Ang mata ng lahat ay na kay Beatrice. She was pulling someone towards the rectangular platform. Si Daisy. Pulang-pula na pawang hinog na kamatis ang mukha nito. Nang inabutan ni Miguel ng gitara si Jehoram, humiyaw si Christine kasama ang mga bata.
I was left alone in the corner, iniwan ako ng kasama para video-han ang buong pangyayari. The clamorous screams almost splitted my ears into halves. Pati ang mga madre, sumali sa palakpakan, tuwang-tuwa lalo na nang mapaupo ni Beatrice si Daisy sa pulang high chair. She was sitting beside Jehoram, tinatapunan ng masamang tingin ang mga kaibigan.
I took a deep sigh. Wala naman sigurong masama kung magpapakatotoo ako sa sarili ko. And I just couldn't hide... Habang naririnig ang halakhakan, hiyawan, at palakpakan ng mga tao sa paligid, para akong sinasakal. Tila isang malaking tinik ang nakabaon sa lalamunan ko. I tried to swallow, pero masyadong masakit.
I never knew that inside this hall where most of the people were rowdy, I would feel all alone... like I had no one to turn to. Para akong ligaw na cactus sa lupain ng mga namumukadkad na rosas. And I think I shouldn't be here. Dahil ang cactus na tulad ko, sa disyerto nabibilang.
"Do you hear me,472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡb0mdSMs9bL
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ5NIa11ykmO
I'm talking to you472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡnFXYK868Xt
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡUsyWzo2SUh
Across the water across the deep blue ocean472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡLlxtZsHQUC
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡEP3YZkDKDB
Under the open sky, oh my, baby I'm trying."
My lips parted, natulala sa mukha ni Jehoram. He was strumming the guitar habang sinasabay sa ritmo ang pagbigkas sa liriko. Malawak ang ngiti niya, kapansin-pansin kahit may mikroponong nakaharang sa tapat ng bibig. I just couldn't stop myself from praising him inside my head. How could God create such a perfect human being like him? Hindi ko alam. Kung p'wede lang i-record ang boses niya at gawing ringtone, kanina ko pa ginawa. Kaso, himbes na boses niya, baka tili lang ng mga bata ang masagap ng audio recorder ko.
I bit my lower lip when he bore his eyes on her. They were all smiles, as if the lyrics of the song were enough to express all the unspoken words they've been wanting to throw to each other. Kitang-kita ko ang labis na paghanga sa mga mata ni Jehoram. They twinkled in amusement lalo pa nang sambitin ni Daisy ang mga sumunod na linya.
"Boy I hear you in my dreams472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡnp5z9tQOFO
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡkKJ9FHjcTA
I feel your whisper across the sea472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡCtLdMR4ZX6
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ8N8RBhp7IP
I keep you with me in my heart472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡngK2uvVv2m
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ1HkrxQkUSA
You make it easier when life gets hard."
Tama nga sila. She's got an angelic voice as well. Hindi lang sa itsura at sa puso, pati sa pananalita at pagkilos niya, parang siyang anghel na nagkatawang tao. Sinong lalaki ang hindi mai-inlove sa babaeng 'to? She had the power to enthrall everyone and bring them to her heels. But knowing Daisy, hindi niya gagawin 'yon. She was meek and humble. Kahit hindi siya mag-effort, kayang-kaya niyang palambutin ang mga tao- katulad ni Jehoram.
"I'm lucky I'm in love with my best friend472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡULOIZYnAjW
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡqhDlNNsyJO
Lucky to have been where I have been472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡSwNv4zV1YZ
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡSFwscIJcEi
Lucky to be coming home again."
Their voices blended so good, just like how good they were together. No one will argue, bagay talaga sila para sa isa't isa. Sila 'yong tipo ng couple na alam mong magtatagal. You just couldn't say kung sino ang gagawa ng mali na ikasisira ng relasyon nila. They were both His follower. Parehong may takot sa Diyos na ipinaglapit ng tadhana.
"They don't know how long it takes472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ6Ou5Pxqo59
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡmAVvLEyMUw
Waiting for a love like this472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡfODV9vQ1no
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡIPMptJbSNd
Every time we say goodbye472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡwLtoLQaSbu
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡgJX6HWDBJO
I wish we had one more kiss472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡjQ4hiP74rJ
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡJCLOXKVDe6
I'll wait for you I promise you, I will."
They were looking at each other's eyes, parehong may malapad na ngiti habang sinasambit ang mga linya. Kitang-kita sa mga mata nila kung gaano sila kasaya. Everything was just so perfect. Hindi tuloy mapigilan ng mga kaibigan nila na maglabas ng camera at itutok sa kanila.
Everyone inside were smiling. They were happily cheering for them. And I wish I could do the same. Gusto ko ring tumawa. Gusto ko ring sumigaw. Gusto kong ilabas ang cellphone ko at ikulong ang masayang moment nila. Gusto kong maging masaya kasi kahit hindi ako sigurado kung kaibigan ang turing sa akin ni Jehoram, alam ko sa sarili ko na isa siyang kaibigan. And I had to be happy for a friend, right?
Pero hindi ko maintindihan...
Bakit taliwas sa gusto kong maramdaman ang mga emosyon na naglalaro sa puso ko? My heart was being clenched by a large fist. Himbes na tamis, pait ang nalalasahan ko. And instead of listening to what my mind was asking me to do, I did the other way around.
Tumayo ako at nilisan ang maingay na bulwagan.
Kasing diin ng pagkuyom ng puso ko ang pagdiin ko sa mga labi ko. Masakit. May nalasahan pa akong mant'ya. I quickened my pace like I never wanted to look back. Walang ibang laman ang isip ko kung 'di makahanap ng lugar kung saan hindi ko sila maririnig. Their laughters were like a breaking melody to my ears. Like a splintering glass. Like a brick wall smashing into smithereens.
At hindi dapat gano'n.
I could not understand why I was acting that way. Ang mga ganoong senaryo ang masarap panoorin. Pero bakit hindi man lang makatingin nang deretso ang mga mata ko sa kanila? Bakit parang ayaw tanggapin ng mga tainga ko ang masasayang sigaw nila?
And most of all...
Why do I feel so alone even though I was surrounded with ecstatic people? Bakit hindi ko magawang maging masaya katulad nila?
"Blaire?"
Napatigil ako. I looked up to see who was blocking my way, hindi ko alam kung tama ba. Because the moment I raised my head, I was attacked by a great surprise. Bumilog ang mga mata ko. My blood ran cold and my feet froze in the cold tiled floor. Truly, her presence came as a bombshell. Biglaan. Hindi ko man lang napaghandaan. Kung bakit sa ganitong sit'wasyon ko pa siya kailangang makita, hindi ko alam.
"Thaliya..."
***
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡNPi0PGgzcY
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡIHKCqUZKQf
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡZBt0hIxcpq
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡDJ18y7ck1t
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡuwe4NZIRCs
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ7rDQQHljrp
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡudS15s6NuE
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡBenvcAuAte
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡYtQTd9i534
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡpeqeJuw3ys
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡX1r9mK40bY
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡZZHXv1wpuj
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡHFp1vbJZ2m
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡHVQtth45YE
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡp3zbERiqKl
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡVm0dtz940D
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡaacLhUatQZ
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡUAlIDB3mou
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡwRqsFA2kXH
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡECjBXbuZ1s
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡzYCmqBrS4w
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡZfXLcheFeT
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡBXspU0rlbY
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡjkbEt6SHCI
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡHVBGJdyHeG
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡMojNclIU55
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ9yCo7HGN2u
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡXgMkoEn0wQ
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ0knXhD188D
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡGOZJoTxobf
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡtPT5Ikwpov
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡHwfteYvod6
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡvv0bZcEO8M
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡYmwtQicwkj
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡqH2jp7HSCg
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡkp5L19q5To
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡxNIihyDcBD
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡh9qHkhNxE1
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡjTOLtQZ450
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡWZW7jHHVrY
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡd0XJ2sbVdd
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡJ1rPezfsVA
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡmGkKJAyoPz
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡTqjwq9oVpv
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡCvI6stUeoL
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡbsTaVnoJCp
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡCklbSdi3nO
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡzcF0iXMETc
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ2kDpCQOKQN
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡZXHF4t3qyc
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡo3GZ8PWWVZ
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ9Cdu3TuXPs
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡP0rKelW29t
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡejs6fV0KFD
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡfT9LFq18JR
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡOzYrqHp7cl
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡLkYEBpqgEb
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡydz3fCIqAW
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡRjSJMTUTbF
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡKbnqX8oad3
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡmUw0CRsqzb
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡAjuIBceqiD
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡGChpj8N5li
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ6kyQBnxz51
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡBPv7AYtZtT
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡUQ9HL5SSKl
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ3lIQ8MwYqF
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡUyNgOA7VkH
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡIV07zq3HvT
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡspwjMUVKkM
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡIA7aLgdAIn
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡy3OhmmfEQZ
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡnpvwZDtuB2
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡDakhYwZEUV
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡEJVTGwrvl5
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡMEgxLnLFsL
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡNmaJW6oG2Z
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ0UpxjmVR38
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡdcMVrQ67bM
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡTP9L3218Yy
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡHmgYguoVqP
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡKiGzqb0qIu
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡV0zBxCnbeg
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡJwmAcSp3Uq
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡPs1TckVANY
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡqj1habF9UX
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ4MOps3zJS9
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡvQHq0qqGQ0
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡOazsy8s7o2
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ2bAGZZ7FBL
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡrVmONJ7k9q
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡyadhl5zuNd
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡFF5TsFQFBU
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡyHYlKC4rXm
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡWfejH00tOA
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ2D3jYmPkpX
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡxtZzeChLcM
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡf0ezCHvWa5
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡxB1us7XdsR
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡonX7Jabm7z
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡCpldkxpsZt
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡnC5bQJdDyz
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡB9RQfAdHu4
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡapltWoFM9B
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡrHQLgstpyK
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ4IsjbvQfLS
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡHUIWLH8cxY
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡPhwRGTqqNo
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡdCkRrNqU6i
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ6mSSYnVVet
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡTfaFZwtOwE
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡXVklxpcsIv
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡDsW1GPOd4a
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡpJS2KlZAZh
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡiP1g1dfgJO
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡAOcKz13I1d
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡEvcfgokUDz
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡXYDz4h6ZDo
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡbuV2J59Cog
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ1m9L0KpTGK
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡrUX8JaxcCw
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡhiPBuEsyw0
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡK1qFCXgSaH
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡKap8OqIeUi
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ6TYnVMblPg
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡAUctqFmM26
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡHWrOwE1Hlm
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡLyzbf1EnL4
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ5h5jT0uR7l
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡf8DMBbzjos
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡICHhP7vwV2
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡv3Sj9OLBCc
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡSSPpbTPh3E
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡESCKmTYJc7
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ3BOKNeAqLc
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡDNvKZwxNNJ
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡluA62VNBSb
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ8SBCnwJWuo
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡiTZK4LMmE1
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡUKYlGVKzqc
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡXCCmTcEpA1
Matthew 28:20||472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡHjqcDsUtoc
472Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡkNbfsme0rA
Behold, I am always with you. Always even to the end of the age. Amen.
然後按「加至主畫面」