Bazı sabahlar, uyanır uyanmaz o anın içinde kaybolmuş gibi hissederdi. Ne hissetmesi gerektiğini unutmuş gibi.

Bugün de onlardan biriydi.

Lara, gözlerini tavana dikmiş, saatlerdir ertelediği alarmın son uyarısıyla yataktan doğruldu. Odası tanıdıktı, düzenliydi, her şey olması gerektiği gibiydi. Ama yine de bir şey eksikti. Bunu tam olarak adlandıramıyordu ama içindeki boşluk, gün geçtikçe daha da büyüyordu.

Masanın üzerindeki kahve kupasını aldı. Dün gece doldurduğu ama içmeyi unuttuğu kahve… Her zamanki gibi. Soğumuştu. Her zamanki gibi.

Hızlıca toparlandı, aynaya kısa bir bakış attı. Yüzü, yıllardır gördüğü aynı ifadeyi taşıyordu. Yorgun değil. Üzgün de değil. Ama heyecanlı da değil.

Sıradan bir günün içine adım attı.

Her şey yolunda gibiydi. Ama neden yolunda hissettirmiyordu